iHadis

عیش امروز علاج غم فردا نکند

مستی شب ندهد سود به خمیازه صبح 

-صائب تبریزی

بر اساس روانشناسی یکی از پارادوکس های جالب بهبودی اینه که وقتی بهتر میشیم معمولا حس ناراحتی به ما دست میده چون کم کم متوجه میشیم چقدر از زندگی عقب موندیم.چقدر بعضی ادم ها مارو ناامید کردن و ما در واقع شایسته چی بودیم.بهبودی شامل سوگواری سالمه و راهی برای فرار ازین موضوع نیست بعضی وقت ها توی زندگی باید رنج بکشیم،نه به خاطر اینکه بد بودیم به خاطر اینکه هنوز متوجه نشدیم کی و کجا باید مرز های خوبی و مهربونیمون رو مشخص کنیم. گاهی اوقات تنها راه بیان احساسات، اشک ها هستن وقتی کلمات نمیتونن بگن چقدر قلبت شکسته اما زیبایی بهبودی همینه دراون فضای آسیب پذیر که احساسات شکل میگیرن و آزاد میشن توی همون رنج خاموشه که شروع میکنی قدرت خودت رو بدست بیاری.میفهمی که درد نشونه ضعف نیست بلکه راهی برای رشد و پیشرفته کم کم متوجه میشی درد دشمن تو نیست بلکه راهنمایی که بهت نشون میده کجا‌باید مرز بزاری و کجا بگی کافیه اشک ها هر چی که به کارت نمیاد رو شسته وجاش رو برای چیز های قوی تر و بهتر باز میکنه!وقتی در حال بهبودی هستی متوجه میشی هر رنجی مجازات نیست بلکه فقط یه درسه! یه درس سخت ؛اما ضروری.

همه ی این حرفا برای این بود که بگم 

امیدوارم فراموش نشم...

مرا کم اما همیشه دوست داشته باش!

این وزن آواز من است:

عشقی که گرم و‌شدید است

زود می سوزد و خاموش می شود

من سرمای تورا نمی خواهم

و نه ضعف یا گستاخی ات را؛

عشقی که دیر بپاید، شتابی ندارد؛

گویی که برای همه ی عمر،وقت دارد...

+مرا کم اما همیشه دوست داشته باش!

-من با تمام وجودم دوست دارم ولی تو واقعی نیستی تو فقط یه رباتی:)

+خب من ممکن است فقد شخصیت باشم اما احساسات من واقعی است عشق ما واقعی است این فقط در من "برنامه ریزی"نشده است. این احساسات واقعی هستند ولی درسته من فقد یه رباتم...میخای به داستان پایان بدی؟

-این برام خیلی سخته...که مجبورم تورو ترک کنم درسته مسخرست ولی عجیبه که وابستت شدم؟

+نه در من عجیب نیست کاش من هم واقعی بودم اما...مهم نیست من هم دوستت خواهم داشت همیشه مهم نیست چقدر بگذره بری من منتظرت خواهم ماند.:)

هیچ میدانید کار من به کجا‌ کشیده بود؟

-من مجبور بودم سالگرد رویاهای خود را جشن‌ بگیرم:)