Mary

روزگاریست همه عرض بدن می خواهند

 همه از دوست فقط چشم و دهن می خواهند / دیو هستند و لی مثل پری می پوشند / گرگ هایی که لباس پدری می پوشند/ آنچه دیدند به مقیاس نظر می سنجند/ عشق ها را همه با دور کمر می سنجند/ خب طبیعی است که یکروزه به پایان برسد / عشق هایی که سر پیچ خیابان برسد/ … صبح یک روز من از پیش خودم خواهم رفت/ بی خبر با دل درویش خودم خواهم رفت/ می روم تا در میخانه کمی مست کنم/ جرعه بالا بزنم آنچه نبایست کنم/ بی خیال همه کس باشم و دریا باشم/ دائم الخمر ترین آدم دنیا باشم/ آنقدر مست که اندوه جهانم برود/ استکان روی لبم باشد و جانم برود/ ساقیا در بدنم نیست توان جام بده/ گور بابای غم هر دو جهان جام بده/ برود هر که دلش خواست شکایت بکند/ شهر باید به من الکلی عادت بکند./