-شهری آرام بر پهنهی زمین ساخته شد،
نه از آهن و سنگ،
بلکه از رویاهای سبز و دستهای مهربان.
در آن، خانهها نه دیوار،
که پنجرههایی بهسوی آسمان بودند،
و زمین، نه ملک،
که مادری بود برای همه.
نامش را "آشتی" گذاشتند؛
جایی که انسان، طبیعت و امید
با هم در صلح زندگی میکردند.
.thumb.jpg.d380d5bcb0029f11329d3ce7e027a1cd.jpg)
