NorthFire

دراگون بوت[۱] (به چینی سنتی: 龍舟 یا 龍船) یا اژدهاقایق[۲] (به انگلیسی: Dragon boat) گونه‌ای قایق پارویی درازپیکر و باریک چینی است که در مسابقات تیمی قایق‌رانی استفاده می‌شود.[۳] در رشته دراگون بوت، ۲۲ نفر حضور دارند ۲۰ نفر به عنوان پاروزن به همراه ۱ سکان‌دار و ۱ طبل‌زن.[نیازمند منبع] رشته دراگون بوت، از۲۰ ورزشکار یک طبال و یک سکاندار به همراه ۴ ورزشکار ذخیره تشکیل شده‌است. (در قایق‌های استاندارد یا ۲۲ نفره) اما در قایق‌های کوچک یا ۱۲نفره از ۱۰ پاروزن و یک طبال ویک سکاندار به همراه ۲ ورزشکار ذخیره تشکیل شده‌است.[نیازمند منبع] جنسیت ورزشکاران و به عبارت دیگر خدمه تیم می‌تواند زنان-مردان (آزاد)-و مختلط باشد. در ترکیب مختلط برای قایق‌های ۲۲نفره حداقل باید ۸ ورزشکار زن و برای ترکیب قایق‌های ۱۲نفره باید حداقل ۴ ورزشکار زن باشد. رده سنی این مسابقات جوانان ۱۲–۱۸ (در ۳ کلاس a-b-c)و بزرگسالان ۱۸–۴۰ و پیشکسوتان ۴۰ سال به بالا می‌باشد.[نیازمند منبع] محاسبه بالانس طولی -بالانس عرضی و چیدمانی خدمه نقش بسزایی در سرعت قایق دارد. از عوامل مؤثر در هدایت و سرعت این قایق هماهنگی واجرای صحیح و یکنواخت بین پاروزنان می‌باشد. در بهار سال ۱۳۹۲ مستند قایق اژدها به کارگردانی طنین احمدی نویسندگی بازیکن اسبق ملی دراگون بوت شادی احمدی با هدف معرفی تیم ملی بانوان دراگون بوت ساخته شد و در فستیوال هامبورگ آلمان موفق به دریافت عنوان دوم کارگردانی و فیلم برتر از نگاه مخاطبین شد. این فیلم (مستندقایق اژدها) قهرمانی‌های آسیایی و جهانی تیم ملی دراگون بوت یا قایق اژدها ایران را در فستیوال‌های خارجی نمایش داد.

جودو (به ژاپنی: 柔道) ( تلفظ راهنما·اطلاعات) یک هنر رزمی است که به پرتاب ها و تکنیک های گلاویزی و خاک می پردازد.جودو به معانی راه نرمی، شیوه ظریف یا راه ملایمت و مدارا است؛ منشأ جودو، هنر جنگی تن به تن سامورایی‌ها جوجوتسو با بیش از سه هزار سال تاریخ است و جودو نسخه ی ورزشی و بسیار لطیف تر جوجوتسو است. در سال ۱۸۸۲ توسط استاد جیگورو کانو پایه‌گذاری و به جامعهٔ ژاپن معرفی شد. استاندارد و مرکز فدراسیون جهانی جودو، سازمان کودوکان Kodokan جودو محتویات ۱بنیانگذار ۲درجات فنی ۳برخی از اصطلاحات مهم ۴احترام و منش پهلوانی در جودو ۵فنون ۵.۱فنون پرتابی (ناگه وازا) ۵.۲فنون گلاویزی در خاک ( کاتامه وازا یا نه وازا ) ۶امتیازات ۶.۱امتیاز کوکا ۶.۲امتیاز یوکو ۶.۳امتیاز وازاآری ۶.۴امتیاز ایپون ۷شیوهٔ پیروزی در مسابقات ۸کنفرانس سالانه فدراسیون جهانی جودو IJF ۹محافظ (پوشش سر) ۱۰تغییر قوانین در سال ۲۰۱۲ ۱۱پر افتخارترین کشورهای جهان در کسب مدال و توسعه جودو ۱۲پانویس ۱۳منابع ۱۴جستارهای وابسته ۱۵پیوند به بیرون بنیانگذار[ویرایش] استاد جیگورو کانو بنیان‌گذار جودو تاریخچهٔ جودو از زندگی مؤسس آن جدایی ناپذیر است. پایه‌گذار این هنر رزمی جیگورو کانو است ، جیگورو کانو بنیان‌گذار سیستم مدرن تربیت بدنی مدارس و دانشگاه‌های ژاپن در اواخر قرن نوزدهم (دورهٔ مِیجی)، دانش آموز چندین سبک جوجوتسو همانند کیتو-ریو و تِنجین شین یو-ریو بود. برخلاف ادعای کانو در کتاب خود با نام کودوکان جودو، که گفته بود پرتاب های جودو از سبک تنجین شین یو ریو جوجوتسو و اتمی وازای جودو از کیتو ریو جوجوتسو زاییده شده اند، جودو پرتاب های خود را از چندین سبک جوجوتسو وام دارد. از جمله این سبک ها، یوشین ریو، شیتن ریو، فوزن ریو، سوسویی شیتسو ریو، سکی گوچی ریو، تاکن اوچی ریو، میارو ریو، کیوشین ریو هستند. کانو نخستین فرد آسیایی بود که به عضویت کمیتهٔ بین‌المللی المپیک درآمد. جیگورو کانو در یک خانوادهٔ قدیمی و ثروتمند، با سابقهٔ طولانی در تولید و فروش ساکه در ناحیهٔ میکاگه واقع در منطقهٔ هیگاشی نادا در شهر کوبه زاده شد. پدر کانو، جیروساکو مارِشیبا کانو، پسرخواندهٔ کاهن اعظم معبد شینتوییِ (ایزدکدهٔ) هیوشی بود که کسب و کار موروثی خانواده را انتخاب نکرد و در مقام یک روحانی ارشد شینتو زندگی اش را وقف امور مذهبی و آموزشی کرد. او باور عمیقی به ارزش تحصیل و نیروی تعلیم و تربیت داشت و از ابتدا پسر سوم خود، جیگورو را برای کسب علم و معرفت به دست استادان بزرگی چون چوکوئون یاماموتو و شوسِتسو آکیتا سپرد. کانو در سن نه سالگی مادر خود، ساداکو کانو را از دست داد و همان سال پدر، خانواده را به توکیو منتقل کرد. کانوی جوان در مدارس خصوصی ثبت نام کرد و از ابتدا معلم خصوصی زبان انگلیسی داشت. در سال ۱۸۷۴ برای پیشرفت در مهارتهای زبان انگلیسی و آلمانی به مدرسه‌ای تحت مدیریت اروپایی‌ها فرستاده شد. در آن زمان استاد کانو تنها ۱٫۴۷ متر قد و ۴۱ کیلو وزن داشت. روزی، بایسِی ناکای، یکی از دوستان خانواده که پیشتر عضو محافظین شوگون نیز بود، دربارهٔ جوجوتسو به عنوان بهترین شکل تمرین بدنی صحبت می‌کرد. پس از آن برخی از فنون جوجوتسو را برای کانوی جوان اجرا کرد و به او نشان داد که با هنر چیرگی بر نیروها و درک لطافت و ظرافت فنون قدیمی جوجوتسو، چگونه یک شخص کوچک اندام نیز می‌تواند بر حریفی تنومند و بلندقد پیروز شود. این چنین بود که چشمهٔ جودو از دل صخرهٔ کهنسال جوجوتسو جوشید. جیگورو کانو در سال ۱۹۳۸ هنگام بازگشت از سفر کاری خود به مصر با کشتی هیکاوا مارو، در اثر ابتلاء به ذات الریه درگذشت.[۱] همچنین بنیانگذار جودوی ایران "دکتر مهرداد حسن زاده" می باشد. درجات فنی[ویرایش] طبق قوانین جدید فدراسیون جودو، ورزشکاران این رشته دیگر از درجات مبتنی بر «کیو» استفاده نخواهند کرد و بجای آن با توجه به رنگ کمربند ها رده‌بندی خواهند شد؛ این رده‌ها از پایین به بالا به‌ترتیب شامل کمربندهای سفید، زرد، نارنجی، سبز، بنفش، قهوه‌ای و مشکی خواهند بود؛ که عنوان سنسی به کمربند مشکی از دان یک تا دان چهار (کمربند با رنگ سیاه) و شی هان (استاد ارشد) از دان پنج تا دان هفت (کمربند با رنگ سفید و قرمز) و هانشی از دان هشت تا نه (کمربند با رنگ کمربند قرمز) اطلاق می‌گردد. در اصل جودو ۱۲ دان داشت اما استاد جیگارو کانو فقط تا دان ۱۰ آموزش داد. برخی از اصطلاحات مهم[ویرایش] جودوکا: جودوکار ایپون:ضربه فنی اوکِمی: تکنیک افت بی‌خطر (نحوهٔ صحیح زمین‌خوردن) مائه ماواری: غلت به جلو دوجو: محل تمرین جودو سِن‌سِی: استاد میگی: راست هیداری: چپ جودوگی: لباس جودو ریتسورِی: تعظیم ایستاده سِیزا: نِشَسته یا نِشَستن رِی: دستور ادای احترام هاجیمه: دستور شروع مسابقه ماتتِی: دستور توقف مسابقه جونای: داخل جوگای: خارج تاتامی: تشک (حصیری) جودو نه وازا: فنون درگیری در خاک توری: مبارزی که اجرای فن می‌کند (یا برندهٔ نهایی فن) اوکه: مبارزی که فن بر روی او اجرا می‌شود (یا بازندهٔ نهایی فن) آنزا: چهار زانو نشستن آشی وازا: تکنیک‌های پا آیومی آشی: راه رفتن عادی گوشین هو: طریقت دفاع از خود گوشین جوتسو: هنر دفاع شخصی (در برابر سلاح‌های سرد و گرم) هانسوکو ماکه: شکستن مقررات در مسابقه جی گوتای: استقرار یا حالت دفاعی جوسِکی: مکان نشستن ویژه یا بالاتر در دوجو برای جودوکاران ارشد کوزوشی: شکستن. برهم زدن تعادل حریف یا حریفان (کلید و آغاز هر فن) تسوکوری: قرارگیری در وضعیت پرتاب یا خاک کردن (بعد از کوزوشی) کاکه: تکمیل یا اجرای نهایی فن (بعد از تسوکوری) کی کو: تمرین کی گا: صدمه کی آی: فریاد روحیه بخش یا خروش روح کوشی وازا: تکنیک‌های کمر مودان شا: کسی که کمربند سیاه ندارد ناگه وازا: تکنیک‌های پرتاپ کردن اوبی: کمربندی که روی لباس می‌پوشند رِی گی ساهو: تشریفات و رسوم اخلاق و احترام در دوجو رِنراکو وازا: تکنیک‌های ترکیبی رِنزوکو وازا: تکنیک‌های ادامه‌دار شی آی: مسابقه شی هان: استاد ارشد سوتای رنشو: حریف تمرینی تای ساباکی: جابجایی بدن توکویی وازا: فن شگرد یا فنون موردعلاقه تسوری کومی: بالا کشیدن وازا: فن یودان شا: کسی که کمربند سیاه دارد زارِی: تعظیم کردن در حالت زانوزده نوگاره کاتا: فرمها یا روش‌های فرار از فن اودگامی: ارشد بعد استاد(سِن سِی

موی تای چیست؟ و از کجا آمده است؟ موی تای یا بوکس تایلندی رشته ورزشی است که قدمتی بیش از ۲۰۰۰ سال دارد و در کشورهای جنوب شرق آسیا مانند تایلند، مالزی، کامبوج و … بسیار محبوب است. این رشته ورزشی یک سبک از ورزش‌های رزمی بوده و مسابقات آن درون رینگ انجام می‌شود. و به عنوان یکی از ورزش‌های سخت و خشن شناخته می‌شود. البته این رشته ورزشی شباهت زیادی به رشته بوکس غربی دارد. موی تای به عنوان یکی از سمبل‌های کشور تایلند شناخته شده و هرساله در ۱۷ مارس روز ملی آن را جشن می‌گیرند. فواید تمرینات موی تای بر بدن چیست؟ این رشته ورزشی نیز مانند بسیاری از رشته‌های ورزشی دارای نقاط قوت و ضعفی است که در ادامه قصد داریم به فواید ان بر بدن بپردازیم. ۱- نترس می‌شوید انجام تمرینات این رشته ورزشی به شما کمک می‌کند تا اعتماد به نفس خود را به دست آورده تا در موقعیت‌های مختلف و خطرناک از خود دفاع کنید. نکته جالب در مورد این ورزش این است که باعث تقویت قوای فیزیکی و ذهنی شما می‌شود. ۲- مدیریت خشم موی تای بی شباهت به سای رشته‌های رزمی نیست. مدیریت کردن خشم و همچنین تاثیرات احساسات منفی از مهمترین فواید کار کردن در این رشته ورزشی خواهد بود. ۳- استخوان قوی اگر سبک زندگی و یا کار شما به گونه‌ای است که دائما پشت میز نشسته‌اید و فعالیت بدنی کمی دارید، مطمئن باشید که به مرور چاق می‌شوید چرا که میزان سوخت و ساز بدن شما کاهش یافته و به مرور بیماری‌هایی مانند پوکی استخوان دچار خواهید شد. این رشته ورزشی باعث افزایش میزان تراکم استخوان در شما خواهد شد و مانع از بروز این بیماری می‌شود. ۴- مانع پیری شاید برایتان جالب باشد که این ورزش حسابی عرق شما را در می‌آورد و عرق کردن برای سلامت پوست بسیار مفید است و مانع از پیری زودرس می‌شود. انجام این ورزش رزمی باعث افزایش ضربان قلب و همچنین اکسیژن رسانی به تمام سلول‌های بدن به خصوص سطح پوست می‌شود و باعث جوان ماندن شما می‌شود. ۵- کاهش استرس از نظر من این مهمترین فایده موی تای است. همه ما روزانه در معرض بسیاری از استرس‌ها و فشارها هستیم که باعث می‌شود سلامت بدن را تهدید کند. انجام تمرینات این ورزش باعث کاهش استرس شده و سلامت قلب و مغز را تضمین می‌کند. ۶- تقویت عضلات میانی منظور ما از تقویت عضلات میانی تنها سیکس پک شما نیست. اگر قصد دارید که عضلات میانی شما مانند پهلو، باسن و کمر شما تقویت شود انجام تمرینات این رشته ورزشی را به شما توصیه می‌کنیم. ۷- تقویت عضلات پا ضربات پا نقش بسیار مهمی در موی تای دارد. انجام حرکات پا، ضربات مختلف پا و همچنین تمرینات بسیار زیاد این بر روی عضلات پا باعث تقویت بیشتر عضلات پایینی بدن شده که در کمتر ورزشی می‌توان این اثرات را دید. تمرینات ورزش موی تای چگونه است؟ واقعیت این است که در رشته‌های رزمی بهتر است به همراه یک همراه به انجام ورزش و تمرینات بپردازید، اما در این بخش به شما یک برنامه تمرینی آموزش خواهیم داد که به صورت انفرادی به انجام این ورزش بپردازید. این برنامه تمرینی موی تای در ۲ بخش کلی ارایه شده است: بخش اول گرم کردن بدن ۱۰ دقیقه به انجام حرکات کششی و درجا زدن بپردازید. ۲ راند و هر بار ۳ دقیقه طناب بزنید. مشت زنی ۳ راند و هر کدام ۳ دقیقه. هنگامی که دارید به مشت زنی با حریف مجازی می‌پردازید اصلا تنبلی نکنید و با ۷۰ درصد از سرعت خود سعی کنید به حریف مشت بزنید. به حرکات پا و رقص پاهایتان نیز توجه کنید و دائما در جنب و جوش باشید.

کشتی یکی از قدیمی‌ترین ورزش و احتمالاً در دوران ماقبل تاریخ با تغییر شکل و جایگزین کردن مرگ یا صدمات شدید با یک پیروزی نمادین ایجاد شده‌است. شواهد بسیاری از حضور کشتی در تمامی تمدن‌های آغازین بشری وجود دارد. البته اولین بار در یون باستان به یک ورزش واقعی تبدیل و در سال ۷۰۴ پ. م وارد المپیک شد. در المپیک باستان قهرمان کشتی پس از قهرمان پرتاب دیسک مهم‌ترین پهلوان یونان شمرده می‌شد. داستان رقابت اودیسه و آژاکس که هومر در ایلیاد روایت کرده‌است از قدیمی‌ترین و باشکوه‌ترین داستان‌های مربوط به کشتی است. کشتی بانوان مانند کشتی مردان رشد کرده و تفاوتی از جهت پیشرفت آن در ابتدا نداشته‌است اما در دوران مدرن قدری از کشتی مردان عقب‌تر افتاده‌است.[۱] سبک‌های متنوعی از کشتی در کشورهای مختلف دنیا تمرین می‌شود. از مهم‌ترین سبک‌های ملی، المپیکی و محلی کشتی می‌توان به (کشتی فرنگی) و (کشتی آزاد) و با کمربند شامل گلیما در ایسلند، شوینگن در سوئیس، گوراش در آسیای میانه و نیز سومو و جوجیتسو در ژاپن، و سامبو در روسیه اشاره کرد. در ایران نیز کشتی با چوخه یکی از رشته‌های محلی و بومی می‌باشد. تمام کشورهای دنیا دو سبک المپیکی کشتی یعنی کشتی فرنگی و کشتی آزاد را پذیرفته‌اند، تفاوت این دو در آن است که در کشتی فرنگی، که بیشتر در اروپای قاره‌ای محبوب است، گرفتن پائین کمر و استفاده از پا ممنوع است اما در کشتی آزاد کشتی‌گیران اجازه همین اعمال را دارند. مسابقات این دو رشته زیر نظر اتحادیه جهانی کشتی برگزار می‌شود.