God Of War 3

[HamidRezaK]

۵ سال از پایان تریلوژی خدای جنگ می‌گذرد و بسیاری اعتقاد دارند نسخه‌ی سوم، بهترین بازی این سری است. همین یک دلیل کافی بود تا استودیو خوش‌نام سانتا مونیکا تجدید دیداری با این بازی انجام دهد و آن را با نهایت کیفیت بصری که ممکن است، به کنسول پلی‌استیشن 4 بیاورد. شاید شما هم از شنیدن نام «ریمستر» خسته شده باشید. نسل هشتم کنسول‌ها میزبان بازی‌های زیادی از نسل قبل بوده‌اند که به هر بهانه‌ای دوباره عرضه شده‌اند تا به مخاطبان جدید دوباره معرفی شوند و خب، پول بیشتری هم به جیب بزنند. اما همیشه در هر چیزی فرق‌هایی وجود دارد. خدای جنگ ۳ را شاید بتوان با ارفاق در دسته‌ی خوب‌های ریمستر قرار داد.

گذشت یک نسل همواره باعث می‌شود تا مخاطبان جدیدی که کنسول‌های قبلی را دنبال نکردند، وارد عرصه شوند و شاید بسیاری مایل باشند تا هر طور که شده به بازی‌های خاطره‌انگیز و پرافتخار قبلی دست پیدا کنند. نسخه ریمستر باعث می‌شود تا این تجربه، بهتر و با کیفیت‌تر از قبل در اختیار این دسته از مخاطبان قرار بگیرد. البته نباید آن دسته‌ از مخاطبانی را هم نادیده بگیریم که در کنسول‌های قبلی خود بارها و بارها این بازی‌ها را بازی کرده‌اند و دیدن نسخه‌ی ریمستری که کیفیت بالاتری نسبت به نسخه‌ اصلی دارد، آنها را راغب به خرید بازی کرده می‌کند. 

قصد نداریم در این مقاله بیشتر از این در مورد ماهیت بازی‌های ریمستر صحبت کنیم، اما باید این نکته را در نظر بگیریم که نبود بازی‌های ریمستر ضرری به جامعه گیمرها نمی‌رساند اما وجودشان بسیار مفید‌ است. یکی از این بازی‌هایی که می‌تواند این تعریف برایش مقبول باشد، ریمستر بازی خدای جنگ ۳ است.

پنج سال از تعریف مکانیزم‌های خدای جنگ ۳ می‌گذرد، اما هنوز حتی در نسخه‌ی ریمستر هم رنگ کهنگی به خود نگرفته است

خدای جنگ ۳ که ۵ سال پیش برای کنسول پلی‌استیشن 3 عرضه شد، از دقایق اول شروعش نشان داد که با یک بازی فوق حماسی و با ضرب‌آهنگ بسیار بالا طرف هستیم. کریتوس پس از اینکه توانست در نسخه‌ی دوم به تایتان‌ها کمک کند تا از بند آزاد شوند، با یاری آنها به سمت کوه آلیمپوس، جایی که خدایان یونانی در آن سکنا دارند یورش ببرد. قسمت دوم درست جایی تمام شد که کریتوس سوار بر گایا و به همراه دیگر تایتان‌ها در حال بالا رفتن از این کوه بلند هستند و جنگ عظیمی به راه افتاده است. خوش‌بختانه سانتا مونیکا قسمت سوم را درست از همان‌جا آغاز کرد تا بازیکن به محض اجرای بازی خود را در طوفانی سهمگین و اکشنی نفس‌گیر ببیند. سری بازی‌های خدای جنگ دارای چند مشخصه‌ی خیلی خاص هستند که باعث می‌شود این بازی یک سر و گردن از سایر بازی‌های اکشن و هک اند اسلش بالاتر باشد. صحنه‌های QTE یا دکمه زنی کارگردانی شده و به جا، ضربات ترکیبی جذاب که سنگینی، جسارت و شجاعت خاصی را به همراه دارند و هیچ‌وقت تکراری نمی‌شوند و از همه مهم‌تر، شخصیت و استایل کریتوس که حس خشم و قدرت را به بازیکن القا می‌کند و باعث می‌شود گیمر فکر کند که «خب، حالا من کنترل قوی‌ترین موجود دنیا را در اختیار دارم که حتی خدایان هم جلودارم نیستند»!

هیبت کریتوس دیدنی‌تر از قبل شده است

ریمستر خدای جنگ ۳ دقیقا همان روایت ۵ سال پیش را دنبال می‌کند. سالی که ما توانستیم ببینیم چگونه کریتوس با خود ویرانی و آخرالزمان را به همراه آورد و ترس در دل تک تک خدایان آلمپوس مخصوصا پدرش زئوس انداخت. هیچ چیز خاصی به بازی اضافه نشده و فقط شاهد افزایش کیفیت بافت‌های بازی، رزولوشن و اجرای بازی بر اساس نرخ ۶۰ فریم بر ثانیه هستیم. در واقع می‌توان اینگونه برداشت کرد که God of War 3 در نهایت قدرت کیفی خود به این شکلی است که ما داریم در نسخه‌ی ریمستر می‌بینیم و نسخه‌ای که در سال ۲۰۱۰ برای پلی‌استیشن 3 منتشر شد، بسته به قدرت پردازشی این کنسول نسل هفتمی محدود شده بود. 

چیزی که شاید آنقدرها به چشم مخاطبان قبلی خدای جنگ ۳ نیاید، تغییر رزولوشن و ارتقا تکسچرهای بازی است. GOW 3 در زمان خودش یکی از بهترین گرافیک‌ها را در اختیار داشت و گوی رقابت را از بقیه ربوده بود. بازی اصلی روی رزولوشن 720 بود و با توجه به محدودیت سخت‌افزار پلی‌استیشن 3، مقداری از تکسچرها و بافت‌ها کیفیتی معمولی داشتند، البته اگر از دید امروزی به آن نگاه کنید. با این حال، ارتقا کیفیت بافت‌های بازی در نسخه ریمستر چشم‌گیر نبوده و کاری نمی‌کند که شما به محض اجرای بازی بگویید: «واو! عجب گرافیک خفنی پیدا کرده گاد او وار ۳». اما از حق نگذریم، بعضی از مراحل بازی که در محیط‌های خیلی باز و محیط‌های بسته‌ که انعکاس نور و تصویر در آن جریان داره، از افزایش کیفیت محسوسی برخوردار شده و مخاطب را وادار می‌کنه تا مقداری به دورو بر هم نگاهی بیاندازد و برای لحظاتی از خون‌ریزی دست نگه دارد.

چنگال هادس از سلاح‌هایی است که شما را شیفته‌ی خود می‌کند

ویژگی مشخص دیگر ریمستر خدای جنگ ۳، ارتقا نرخ فریم از ۳۰ به ۶۰ است که این مورد در هنگام مبارزات مقداری خودش را نشان می‌دهد. بله! مقداری! مجموعه GOW از زمان پلی‌استیشن 2 تا امروز همیشه از نرخ فریم خوب و ثابتی برخوردار بوده است. فرقی بین صحنه‌های شلوغ که با کلی دشمن درگیر هستید با صحنه‌ی کاخی مرمری که فقط کاراکتر شما در آن حضور دارد، وجود ندارد. در همه حال، نرخ فریم ثابت است و به هیچ وجه در اثر شلوغی یا عوامل دیگر افت نمی‌کند. این ویژگی در نسخه‌ی ریمستر هم به خوبی گنجانده شده و به مخاطب تجربه‌ی ناب یک بازی هک‌ اند اسلش سریع را القا می‌کند.

سینماتیک‌های حرفه‌ای و کارگردانی شده در کنار ضربات QTE به خاطر ارتقا کیفیت بازی، زیبا‌تر از قبل شده‌اند و با کمی دقت می‌توان این ارتقا را فهمید. ریمستر GOW 3 هیچ بخش اضافه‌ای جز اضافه شدن قابلیت Photo Mode نسبت به نسخه‌ی پلی‌استیشن 3 ندارد. حتی این قابلیت Photo Mode هم آنقدرها پر جزئیات و جذاب نیست. نمی‌خواهم بگویم که Photo Mode در GOW 3 افتضاح به تمام معنا است، اما اگر آن را در کنار بازی‌هایی مثل The Order: 1886، The Last of Us و مخصوصا DriveClub بگذاریم، متوجه می‌شیم که Photo Mode خدای جنگ ۳ مثل دوربین دیجیتالی قدیمی در مقابل دوربین‌های حرفه‌ای عکس برداری است. دوربین خود بازی همیشه ثابت است و بازی همیشه زاویه دید مخاطب را مشخص می‌کند. همین دلیل باعث شده تا در قابلیت Photo Mode هم نتوانیم دوربین را بچرخانیم و مجازیم فقط از زاویه‌ای که می‌بینیم بازی را بی‌حرکت کنیم و عکس بندازیم.

در بخش صداگذاری و موسیقی هیچ فرق خاصی بین نسخه‌ی اصلی و ریمستر احساس نکردم مگر اینکه به خاطر تکنولوژی‌های حال حاضر کنسول پلی‌استیشن 4، این صداها رساتر شده باشند که باز هم اصلا قابل تشخیص نیستند. اما خودمونیم، موسیقی حماسی خدای جنگ ۳ در هنگام مبارزات آنچنان آدرنالین خون را بالا می‌برد که فقط و فقط فکر کشتن دشمنان و سلاخی آن‌ها می‌افتید نه چیز دیگر!

God of War 3 Remastered، یک هک اند اسلش کامل برای کسانی است که به دنبال یک بازی در این سبک برای کنسول پلی‌استیشن 4 هستند و تا به حال دیدار آنچنانی با خدای جنگ در گذشته ‌نداشته‌اند. هواداران دو آتشه‌ی این بازی هم اگر نسخه‌ی ریمستر را تهیه نکنند، چیز خاصی را از دست نداده‌اند. اما اگر خیلی مایل به تجربه‌ی نسخه‌ی ریمستر هستید، به‌ شما پیشنهاد می‌کنم فعلا دست نگه‌ دارید تا قیمت بازی از چیزی که است پایین‌تر بیاید و حتی در صورت امکان، نیاز نیست باکس پلمپ و کاملا نو آن را تهیه ‌کنید. چون به عقیده‌ی من، یک ریمستر که هیچ چیز جدیدی جز ارتقا سطح کیفی نه چندان زیاد نداره، ارزش ۴۰ دلار خرج هم نخواهد داشت. دوست داشتیم سونی حداقل نسخه‌های قدیمی و حتی نسخه‌ی Ascention که پیش‌درآمدی بر مجموعه بود و از قابلیت چند نفره‌ی آنلاین بسیار خوبی هم برخوردار بود، به صورت کالکشن ریمستر می‌کرد. آن وقت این مجموعه بسیار با ارزش می‌شد و حرفی برای گفتن باقی نمی‌گذاشت.

دیدن ویدیو

[TiTawN]

Nice

[Sobi]

تشکر

موفق باشید 

[RudeKid]

good

[Asall]

خیلی هم عالی

[HeY]

بلع

[DeaTShoT]

من که با خدای جنگ ۲ خیلی خاطره دارم هرکی دیگه هم داره بگه

[Robinson]

Good.

[Cheats]

عالی و مفید بود.

[iliya]

God of War is the best

[DrEaMeR]

یادش بخیر

[OddiN]

[SMaRTy]

عالی و با کیفیت در PS4

[BesT]

He'y roozegar

[AtrociduS]

زندگیم با این گیم و GTA گذشت. 

یادش بخیر

 

[iSpicy]

در در ۱۴۰۲/۱/۲۴ در 19:25، Sijal گفته است:

زندگیم با این گیم و GTA گذشت. 

یادش بخیر

 

من زندگیم فقط با GTA گذشت

[AMIRALl]

[KrillZ]

در ۱۳۹۹/۲/۸ در 00:07، HamidRezaK گفته است:

۵ سال از پایان تریلوژی خدای جنگ می‌گذرد و بسیاری اعتقاد دارند نسخه‌ی سوم، بهترین بازی این سری است. همین یک دلیل کافی بود تا استودیو خوش‌نام سانتا مونیکا تجدید دیداری با این بازی انجام دهد و آن را با نهایت کیفیت بصری که ممکن است، به کنسول پلی‌استیشن 4 بیاورد. شاید شما هم از شنیدن نام «ریمستر» خسته شده باشید. نسل هشتم کنسول‌ها میزبان بازی‌های زیادی از نسل قبل بوده‌اند که به هر بهانه‌ای دوباره عرضه شده‌اند تا به مخاطبان جدید دوباره معرفی شوند و خب، پول بیشتری هم به جیب بزنند. اما همیشه در هر چیزی فرق‌هایی وجود دارد. خدای جنگ ۳ را شاید بتوان با ارفاق در دسته‌ی خوب‌های ریمستر قرار داد.

گذشت یک نسل همواره باعث می‌شود تا مخاطبان جدیدی که کنسول‌های قبلی را دنبال نکردند، وارد عرصه شوند و شاید بسیاری مایل باشند تا هر طور که شده به بازی‌های خاطره‌انگیز و پرافتخار قبلی دست پیدا کنند. نسخه ریمستر باعث می‌شود تا این تجربه، بهتر و با کیفیت‌تر از قبل در اختیار این دسته از مخاطبان قرار بگیرد. البته نباید آن دسته‌ از مخاطبانی را هم نادیده بگیریم که در کنسول‌های قبلی خود بارها و بارها این بازی‌ها را بازی کرده‌اند و دیدن نسخه‌ی ریمستری که کیفیت بالاتری نسبت به نسخه‌ اصلی دارد، آنها را راغب به خرید بازی کرده می‌کند. 

قصد نداریم در این مقاله بیشتر از این در مورد ماهیت بازی‌های ریمستر صحبت کنیم، اما باید این نکته را در نظر بگیریم که نبود بازی‌های ریمستر ضرری به جامعه گیمرها نمی‌رساند اما وجودشان بسیار مفید‌ است. یکی از این بازی‌هایی که می‌تواند این تعریف برایش مقبول باشد، ریمستر بازی خدای جنگ ۳ است.

پنج سال از تعریف مکانیزم‌های خدای جنگ ۳ می‌گذرد، اما هنوز حتی در نسخه‌ی ریمستر هم رنگ کهنگی به خود نگرفته است

خدای جنگ ۳ که ۵ سال پیش برای کنسول پلی‌استیشن 3 عرضه شد، از دقایق اول شروعش نشان داد که با یک بازی فوق حماسی و با ضرب‌آهنگ بسیار بالا طرف هستیم. کریتوس پس از اینکه توانست در نسخه‌ی دوم به تایتان‌ها کمک کند تا از بند آزاد شوند، با یاری آنها به سمت کوه آلیمپوس، جایی که خدایان یونانی در آن سکنا دارند یورش ببرد. قسمت دوم درست جایی تمام شد که کریتوس سوار بر گایا و به همراه دیگر تایتان‌ها در حال بالا رفتن از این کوه بلند هستند و جنگ عظیمی به راه افتاده است. خوش‌بختانه سانتا مونیکا قسمت سوم را درست از همان‌جا آغاز کرد تا بازیکن به محض اجرای بازی خود را در طوفانی سهمگین و اکشنی نفس‌گیر ببیند. سری بازی‌های خدای جنگ دارای چند مشخصه‌ی خیلی خاص هستند که باعث می‌شود این بازی یک سر و گردن از سایر بازی‌های اکشن و هک اند اسلش بالاتر باشد. صحنه‌های QTE یا دکمه زنی کارگردانی شده و به جا، ضربات ترکیبی جذاب که سنگینی، جسارت و شجاعت خاصی را به همراه دارند و هیچ‌وقت تکراری نمی‌شوند و از همه مهم‌تر، شخصیت و استایل کریتوس که حس خشم و قدرت را به بازیکن القا می‌کند و باعث می‌شود گیمر فکر کند که «خب، حالا من کنترل قوی‌ترین موجود دنیا را در اختیار دارم که حتی خدایان هم جلودارم نیستند»!

هیبت کریتوس دیدنی‌تر از قبل شده است

ریمستر خدای جنگ ۳ دقیقا همان روایت ۵ سال پیش را دنبال می‌کند. سالی که ما توانستیم ببینیم چگونه کریتوس با خود ویرانی و آخرالزمان را به همراه آورد و ترس در دل تک تک خدایان آلمپوس مخصوصا پدرش زئوس انداخت. هیچ چیز خاصی به بازی اضافه نشده و فقط شاهد افزایش کیفیت بافت‌های بازی، رزولوشن و اجرای بازی بر اساس نرخ ۶۰ فریم بر ثانیه هستیم. در واقع می‌توان اینگونه برداشت کرد که God of War 3 در نهایت قدرت کیفی خود به این شکلی است که ما داریم در نسخه‌ی ریمستر می‌بینیم و نسخه‌ای که در سال ۲۰۱۰ برای پلی‌استیشن 3 منتشر شد، بسته به قدرت پردازشی این کنسول نسل هفتمی محدود شده بود. 

چیزی که شاید آنقدرها به چشم مخاطبان قبلی خدای جنگ ۳ نیاید، تغییر رزولوشن و ارتقا تکسچرهای بازی است. GOW 3 در زمان خودش یکی از بهترین گرافیک‌ها را در اختیار داشت و گوی رقابت را از بقیه ربوده بود. بازی اصلی روی رزولوشن 720 بود و با توجه به محدودیت سخت‌افزار پلی‌استیشن 3، مقداری از تکسچرها و بافت‌ها کیفیتی معمولی داشتند، البته اگر از دید امروزی به آن نگاه کنید. با این حال، ارتقا کیفیت بافت‌های بازی در نسخه ریمستر چشم‌گیر نبوده و کاری نمی‌کند که شما به محض اجرای بازی بگویید: «واو! عجب گرافیک خفنی پیدا کرده گاد او وار ۳». اما از حق نگذریم، بعضی از مراحل بازی که در محیط‌های خیلی باز و محیط‌های بسته‌ که انعکاس نور و تصویر در آن جریان داره، از افزایش کیفیت محسوسی برخوردار شده و مخاطب را وادار می‌کنه تا مقداری به دورو بر هم نگاهی بیاندازد و برای لحظاتی از خون‌ریزی دست نگه دارد.

چنگال هادس از سلاح‌هایی است که شما را شیفته‌ی خود می‌کند

ویژگی مشخص دیگر ریمستر خدای جنگ ۳، ارتقا نرخ فریم از ۳۰ به ۶۰ است که این مورد در هنگام مبارزات مقداری خودش را نشان می‌دهد. بله! مقداری! مجموعه GOW از زمان پلی‌استیشن 2 تا امروز همیشه از نرخ فریم خوب و ثابتی برخوردار بوده است. فرقی بین صحنه‌های شلوغ که با کلی دشمن درگیر هستید با صحنه‌ی کاخی مرمری که فقط کاراکتر شما در آن حضور دارد، وجود ندارد. در همه حال، نرخ فریم ثابت است و به هیچ وجه در اثر شلوغی یا عوامل دیگر افت نمی‌کند. این ویژگی در نسخه‌ی ریمستر هم به خوبی گنجانده شده و به مخاطب تجربه‌ی ناب یک بازی هک‌ اند اسلش سریع را القا می‌کند.

سینماتیک‌های حرفه‌ای و کارگردانی شده در کنار ضربات QTE به خاطر ارتقا کیفیت بازی، زیبا‌تر از قبل شده‌اند و با کمی دقت می‌توان این ارتقا را فهمید. ریمستر GOW 3 هیچ بخش اضافه‌ای جز اضافه شدن قابلیت Photo Mode نسبت به نسخه‌ی پلی‌استیشن 3 ندارد. حتی این قابلیت Photo Mode هم آنقدرها پر جزئیات و جذاب نیست. نمی‌خواهم بگویم که Photo Mode در GOW 3 افتضاح به تمام معنا است، اما اگر آن را در کنار بازی‌هایی مثل The Order: 1886، The Last of Us و مخصوصا DriveClub بگذاریم، متوجه می‌شیم که Photo Mode خدای جنگ ۳ مثل دوربین دیجیتالی قدیمی در مقابل دوربین‌های حرفه‌ای عکس برداری است. دوربین خود بازی همیشه ثابت است و بازی همیشه زاویه دید مخاطب را مشخص می‌کند. همین دلیل باعث شده تا در قابلیت Photo Mode هم نتوانیم دوربین را بچرخانیم و مجازیم فقط از زاویه‌ای که می‌بینیم بازی را بی‌حرکت کنیم و عکس بندازیم.

در بخش صداگذاری و موسیقی هیچ فرق خاصی بین نسخه‌ی اصلی و ریمستر احساس نکردم مگر اینکه به خاطر تکنولوژی‌های حال حاضر کنسول پلی‌استیشن 4، این صداها رساتر شده باشند که باز هم اصلا قابل تشخیص نیستند. اما خودمونیم، موسیقی حماسی خدای جنگ ۳ در هنگام مبارزات آنچنان آدرنالین خون را بالا می‌برد که فقط و فقط فکر کشتن دشمنان و سلاخی آن‌ها می‌افتید نه چیز دیگر!

God of War 3 Remastered، یک هک اند اسلش کامل برای کسانی است که به دنبال یک بازی در این سبک برای کنسول پلی‌استیشن 4 هستند و تا به حال دیدار آنچنانی با خدای جنگ در گذشته ‌نداشته‌اند. هواداران دو آتشه‌ی این بازی هم اگر نسخه‌ی ریمستر را تهیه نکنند، چیز خاصی را از دست نداده‌اند. اما اگر خیلی مایل به تجربه‌ی نسخه‌ی ریمستر هستید، به‌ شما پیشنهاد می‌کنم فعلا دست نگه‌ دارید تا قیمت بازی از چیزی که است پایین‌تر بیاید و حتی در صورت امکان، نیاز نیست باکس پلمپ و کاملا نو آن را تهیه ‌کنید. چون به عقیده‌ی من، یک ریمستر که هیچ چیز جدیدی جز ارتقا سطح کیفی نه چندان زیاد نداره، ارزش ۴۰ دلار خرج هم نخواهد داشت. دوست داشتیم سونی حداقل نسخه‌های قدیمی و حتی نسخه‌ی Ascention که پیش‌درآمدی بر مجموعه بود و از قابلیت چند نفره‌ی آنلاین بسیار خوبی هم برخوردار بود، به صورت کالکشن ریمستر می‌کرد. آن وقت این مجموعه بسیار با ارزش می‌شد و حرفی برای گفتن باقی نمی‌گذاشت.

دیدن ویدیو

بازی باحالی است

[Haddis]

بهترین نسخه گاد آف وار God of war 3 بود

[EDWARD]

در ۱۳۹۹/۲/۸ در 00:07، HamidRezaK گفته است:

۵ سال از پایان تریلوژی خدای جنگ می‌گذرد و بسیاری اعتقاد دارند نسخه‌ی سوم، بهترین بازی این سری است. همین یک دلیل کافی بود تا استودیو خوش‌نام سانتا مونیکا تجدید دیداری با این بازی انجام دهد و آن را با نهایت کیفیت بصری که ممکن است، به کنسول پلی‌استیشن 4 بیاورد. شاید شما هم از شنیدن نام «ریمستر» خسته شده باشید. نسل هشتم کنسول‌ها میزبان بازی‌های زیادی از نسل قبل بوده‌اند که به هر بهانه‌ای دوباره عرضه شده‌اند تا به مخاطبان جدید دوباره معرفی شوند و خب، پول بیشتری هم به جیب بزنند. اما همیشه در هر چیزی فرق‌هایی وجود دارد. خدای جنگ ۳ را شاید بتوان با ارفاق در دسته‌ی خوب‌های ریمستر قرار داد.

گذشت یک نسل همواره باعث می‌شود تا مخاطبان جدیدی که کنسول‌های قبلی را دنبال نکردند، وارد عرصه شوند و شاید بسیاری مایل باشند تا هر طور که شده به بازی‌های خاطره‌انگیز و پرافتخار قبلی دست پیدا کنند. نسخه ریمستر باعث می‌شود تا این تجربه، بهتر و با کیفیت‌تر از قبل در اختیار این دسته از مخاطبان قرار بگیرد. البته نباید آن دسته‌ از مخاطبانی را هم نادیده بگیریم که در کنسول‌های قبلی خود بارها و بارها این بازی‌ها را بازی کرده‌اند و دیدن نسخه‌ی ریمستری که کیفیت بالاتری نسبت به نسخه‌ اصلی دارد، آنها را راغب به خرید بازی کرده می‌کند. 

قصد نداریم در این مقاله بیشتر از این در مورد ماهیت بازی‌های ریمستر صحبت کنیم، اما باید این نکته را در نظر بگیریم که نبود بازی‌های ریمستر ضرری به جامعه گیمرها نمی‌رساند اما وجودشان بسیار مفید‌ است. یکی از این بازی‌هایی که می‌تواند این تعریف برایش مقبول باشد، ریمستر بازی خدای جنگ ۳ است.

پنج سال از تعریف مکانیزم‌های خدای جنگ ۳ می‌گذرد، اما هنوز حتی در نسخه‌ی ریمستر هم رنگ کهنگی به خود نگرفته است

خدای جنگ ۳ که ۵ سال پیش برای کنسول پلی‌استیشن 3 عرضه شد، از دقایق اول شروعش نشان داد که با یک بازی فوق حماسی و با ضرب‌آهنگ بسیار بالا طرف هستیم. کریتوس پس از اینکه توانست در نسخه‌ی دوم به تایتان‌ها کمک کند تا از بند آزاد شوند، با یاری آنها به سمت کوه آلیمپوس، جایی که خدایان یونانی در آن سکنا دارند یورش ببرد. قسمت دوم درست جایی تمام شد که کریتوس سوار بر گایا و به همراه دیگر تایتان‌ها در حال بالا رفتن از این کوه بلند هستند و جنگ عظیمی به راه افتاده است. خوش‌بختانه سانتا مونیکا قسمت سوم را درست از همان‌جا آغاز کرد تا بازیکن به محض اجرای بازی خود را در طوفانی سهمگین و اکشنی نفس‌گیر ببیند. سری بازی‌های خدای جنگ دارای چند مشخصه‌ی خیلی خاص هستند که باعث می‌شود این بازی یک سر و گردن از سایر بازی‌های اکشن و هک اند اسلش بالاتر باشد. صحنه‌های QTE یا دکمه زنی کارگردانی شده و به جا، ضربات ترکیبی جذاب که سنگینی، جسارت و شجاعت خاصی را به همراه دارند و هیچ‌وقت تکراری نمی‌شوند و از همه مهم‌تر، شخصیت و استایل کریتوس که حس خشم و قدرت را به بازیکن القا می‌کند و باعث می‌شود گیمر فکر کند که «خب، حالا من کنترل قوی‌ترین موجود دنیا را در اختیار دارم که حتی خدایان هم جلودارم نیستند»!

هیبت کریتوس دیدنی‌تر از قبل شده است

ریمستر خدای جنگ ۳ دقیقا همان روایت ۵ سال پیش را دنبال می‌کند. سالی که ما توانستیم ببینیم چگونه کریتوس با خود ویرانی و آخرالزمان را به همراه آورد و ترس در دل تک تک خدایان آلمپوس مخصوصا پدرش زئوس انداخت. هیچ چیز خاصی به بازی اضافه نشده و فقط شاهد افزایش کیفیت بافت‌های بازی، رزولوشن و اجرای بازی بر اساس نرخ ۶۰ فریم بر ثانیه هستیم. در واقع می‌توان اینگونه برداشت کرد که God of War 3 در نهایت قدرت کیفی خود به این شکلی است که ما داریم در نسخه‌ی ریمستر می‌بینیم و نسخه‌ای که در سال ۲۰۱۰ برای پلی‌استیشن 3 منتشر شد، بسته به قدرت پردازشی این کنسول نسل هفتمی محدود شده بود. 

چیزی که شاید آنقدرها به چشم مخاطبان قبلی خدای جنگ ۳ نیاید، تغییر رزولوشن و ارتقا تکسچرهای بازی است. GOW 3 در زمان خودش یکی از بهترین گرافیک‌ها را در اختیار داشت و گوی رقابت را از بقیه ربوده بود. بازی اصلی روی رزولوشن 720 بود و با توجه به محدودیت سخت‌افزار پلی‌استیشن 3، مقداری از تکسچرها و بافت‌ها کیفیتی معمولی داشتند، البته اگر از دید امروزی به آن نگاه کنید. با این حال، ارتقا کیفیت بافت‌های بازی در نسخه ریمستر چشم‌گیر نبوده و کاری نمی‌کند که شما به محض اجرای بازی بگویید: «واو! عجب گرافیک خفنی پیدا کرده گاد او وار ۳». اما از حق نگذریم، بعضی از مراحل بازی که در محیط‌های خیلی باز و محیط‌های بسته‌ که انعکاس نور و تصویر در آن جریان داره، از افزایش کیفیت محسوسی برخوردار شده و مخاطب را وادار می‌کنه تا مقداری به دورو بر هم نگاهی بیاندازد و برای لحظاتی از خون‌ریزی دست نگه دارد.

چنگال هادس از سلاح‌هایی است که شما را شیفته‌ی خود می‌کند

ویژگی مشخص دیگر ریمستر خدای جنگ ۳، ارتقا نرخ فریم از ۳۰ به ۶۰ است که این مورد در هنگام مبارزات مقداری خودش را نشان می‌دهد. بله! مقداری! مجموعه GOW از زمان پلی‌استیشن 2 تا امروز همیشه از نرخ فریم خوب و ثابتی برخوردار بوده است. فرقی بین صحنه‌های شلوغ که با کلی دشمن درگیر هستید با صحنه‌ی کاخی مرمری که فقط کاراکتر شما در آن حضور دارد، وجود ندارد. در همه حال، نرخ فریم ثابت است و به هیچ وجه در اثر شلوغی یا عوامل دیگر افت نمی‌کند. این ویژگی در نسخه‌ی ریمستر هم به خوبی گنجانده شده و به مخاطب تجربه‌ی ناب یک بازی هک‌ اند اسلش سریع را القا می‌کند.

سینماتیک‌های حرفه‌ای و کارگردانی شده در کنار ضربات QTE به خاطر ارتقا کیفیت بازی، زیبا‌تر از قبل شده‌اند و با کمی دقت می‌توان این ارتقا را فهمید. ریمستر GOW 3 هیچ بخش اضافه‌ای جز اضافه شدن قابلیت Photo Mode نسبت به نسخه‌ی پلی‌استیشن 3 ندارد. حتی این قابلیت Photo Mode هم آنقدرها پر جزئیات و جذاب نیست. نمی‌خواهم بگویم که Photo Mode در GOW 3 افتضاح به تمام معنا است، اما اگر آن را در کنار بازی‌هایی مثل The Order: 1886، The Last of Us و مخصوصا DriveClub بگذاریم، متوجه می‌شیم که Photo Mode خدای جنگ ۳ مثل دوربین دیجیتالی قدیمی در مقابل دوربین‌های حرفه‌ای عکس برداری است. دوربین خود بازی همیشه ثابت است و بازی همیشه زاویه دید مخاطب را مشخص می‌کند. همین دلیل باعث شده تا در قابلیت Photo Mode هم نتوانیم دوربین را بچرخانیم و مجازیم فقط از زاویه‌ای که می‌بینیم بازی را بی‌حرکت کنیم و عکس بندازیم.

در بخش صداگذاری و موسیقی هیچ فرق خاصی بین نسخه‌ی اصلی و ریمستر احساس نکردم مگر اینکه به خاطر تکنولوژی‌های حال حاضر کنسول پلی‌استیشن 4، این صداها رساتر شده باشند که باز هم اصلا قابل تشخیص نیستند. اما خودمونیم، موسیقی حماسی خدای جنگ ۳ در هنگام مبارزات آنچنان آدرنالین خون را بالا می‌برد که فقط و فقط فکر کشتن دشمنان و سلاخی آن‌ها می‌افتید نه چیز دیگر!

God of War 3 Remastered، یک هک اند اسلش کامل برای کسانی است که به دنبال یک بازی در این سبک برای کنسول پلی‌استیشن 4 هستند و تا به حال دیدار آنچنانی با خدای جنگ در گذشته ‌نداشته‌اند. هواداران دو آتشه‌ی این بازی هم اگر نسخه‌ی ریمستر را تهیه نکنند، چیز خاصی را از دست نداده‌اند. اما اگر خیلی مایل به تجربه‌ی نسخه‌ی ریمستر هستید، به‌ شما پیشنهاد می‌کنم فعلا دست نگه‌ دارید تا قیمت بازی از چیزی که است پایین‌تر بیاید و حتی در صورت امکان، نیاز نیست باکس پلمپ و کاملا نو آن را تهیه ‌کنید. چون به عقیده‌ی من، یک ریمستر که هیچ چیز جدیدی جز ارتقا سطح کیفی نه چندان زیاد نداره، ارزش ۴۰ دلار خرج هم نخواهد داشت. دوست داشتیم سونی حداقل نسخه‌های قدیمی و حتی نسخه‌ی Ascention که پیش‌درآمدی بر مجموعه بود و از قابلیت چند نفره‌ی آنلاین بسیار خوبی هم برخوردار بود، به صورت کالکشن ریمستر می‌کرد. آن وقت این مجموعه بسیار با ارزش می‌شد و حرفی برای گفتن باقی نمی‌گذاشت.

دیدن ویدیو

گاد اف وار ک اصن عالی بود گیم پلی عالی کلن خاطره ساز بود برام نمیدونم برا شمام همین بوده ایا 

[Rosso]

12 ساعت قبل، ARMIIN گفته است:

گاد اف وار ک اصن عالی بود گیم پلی عالی کلن خاطره ساز بود برام نمیدونم برا شمام همین بوده ایا 

ولی حاجی من نمیدونم چرا زیاد باهاش نکردم...

[EDWARD]

در ۱۳۹۹/۲/۸ در 00:07، HamidRezaK گفته است:

۵ سال از پایان تریلوژی خدای جنگ می‌گذرد و بسیاری اعتقاد دارند نسخه‌ی سوم، بهترین بازی این سری است. همین یک دلیل کافی بود تا استودیو خوش‌نام سانتا مونیکا تجدید دیداری با این بازی انجام دهد و آن را با نهایت کیفیت بصری که ممکن است، به کنسول پلی‌استیشن 4 بیاورد. شاید شما هم از شنیدن نام «ریمستر» خسته شده باشید. نسل هشتم کنسول‌ها میزبان بازی‌های زیادی از نسل قبل بوده‌اند که به هر بهانه‌ای دوباره عرضه شده‌اند تا به مخاطبان جدید دوباره معرفی شوند و خب، پول بیشتری هم به جیب بزنند. اما همیشه در هر چیزی فرق‌هایی وجود دارد. خدای جنگ ۳ را شاید بتوان با ارفاق در دسته‌ی خوب‌های ریمستر قرار داد.

گذشت یک نسل همواره باعث می‌شود تا مخاطبان جدیدی که کنسول‌های قبلی را دنبال نکردند، وارد عرصه شوند و شاید بسیاری مایل باشند تا هر طور که شده به بازی‌های خاطره‌انگیز و پرافتخار قبلی دست پیدا کنند. نسخه ریمستر باعث می‌شود تا این تجربه، بهتر و با کیفیت‌تر از قبل در اختیار این دسته از مخاطبان قرار بگیرد. البته نباید آن دسته‌ از مخاطبانی را هم نادیده بگیریم که در کنسول‌های قبلی خود بارها و بارها این بازی‌ها را بازی کرده‌اند و دیدن نسخه‌ی ریمستری که کیفیت بالاتری نسبت به نسخه‌ اصلی دارد، آنها را راغب به خرید بازی کرده می‌کند. 

قصد نداریم در این مقاله بیشتر از این در مورد ماهیت بازی‌های ریمستر صحبت کنیم، اما باید این نکته را در نظر بگیریم که نبود بازی‌های ریمستر ضرری به جامعه گیمرها نمی‌رساند اما وجودشان بسیار مفید‌ است. یکی از این بازی‌هایی که می‌تواند این تعریف برایش مقبول باشد، ریمستر بازی خدای جنگ ۳ است.

پنج سال از تعریف مکانیزم‌های خدای جنگ ۳ می‌گذرد، اما هنوز حتی در نسخه‌ی ریمستر هم رنگ کهنگی به خود نگرفته است

خدای جنگ ۳ که ۵ سال پیش برای کنسول پلی‌استیشن 3 عرضه شد، از دقایق اول شروعش نشان داد که با یک بازی فوق حماسی و با ضرب‌آهنگ بسیار بالا طرف هستیم. کریتوس پس از اینکه توانست در نسخه‌ی دوم به تایتان‌ها کمک کند تا از بند آزاد شوند، با یاری آنها به سمت کوه آلیمپوس، جایی که خدایان یونانی در آن سکنا دارند یورش ببرد. قسمت دوم درست جایی تمام شد که کریتوس سوار بر گایا و به همراه دیگر تایتان‌ها در حال بالا رفتن از این کوه بلند هستند و جنگ عظیمی به راه افتاده است. خوش‌بختانه سانتا مونیکا قسمت سوم را درست از همان‌جا آغاز کرد تا بازیکن به محض اجرای بازی خود را در طوفانی سهمگین و اکشنی نفس‌گیر ببیند. سری بازی‌های خدای جنگ دارای چند مشخصه‌ی خیلی خاص هستند که باعث می‌شود این بازی یک سر و گردن از سایر بازی‌های اکشن و هک اند اسلش بالاتر باشد. صحنه‌های QTE یا دکمه زنی کارگردانی شده و به جا، ضربات ترکیبی جذاب که سنگینی، جسارت و شجاعت خاصی را به همراه دارند و هیچ‌وقت تکراری نمی‌شوند و از همه مهم‌تر، شخصیت و استایل کریتوس که حس خشم و قدرت را به بازیکن القا می‌کند و باعث می‌شود گیمر فکر کند که «خب، حالا من کنترل قوی‌ترین موجود دنیا را در اختیار دارم که حتی خدایان هم جلودارم نیستند»!

هیبت کریتوس دیدنی‌تر از قبل شده است

ریمستر خدای جنگ ۳ دقیقا همان روایت ۵ سال پیش را دنبال می‌کند. سالی که ما توانستیم ببینیم چگونه کریتوس با خود ویرانی و آخرالزمان را به همراه آورد و ترس در دل تک تک خدایان آلمپوس مخصوصا پدرش زئوس انداخت. هیچ چیز خاصی به بازی اضافه نشده و فقط شاهد افزایش کیفیت بافت‌های بازی، رزولوشن و اجرای بازی بر اساس نرخ ۶۰ فریم بر ثانیه هستیم. در واقع می‌توان اینگونه برداشت کرد که God of War 3 در نهایت قدرت کیفی خود به این شکلی است که ما داریم در نسخه‌ی ریمستر می‌بینیم و نسخه‌ای که در سال ۲۰۱۰ برای پلی‌استیشن 3 منتشر شد، بسته به قدرت پردازشی این کنسول نسل هفتمی محدود شده بود. 

چیزی که شاید آنقدرها به چشم مخاطبان قبلی خدای جنگ ۳ نیاید، تغییر رزولوشن و ارتقا تکسچرهای بازی است. GOW 3 در زمان خودش یکی از بهترین گرافیک‌ها را در اختیار داشت و گوی رقابت را از بقیه ربوده بود. بازی اصلی روی رزولوشن 720 بود و با توجه به محدودیت سخت‌افزار پلی‌استیشن 3، مقداری از تکسچرها و بافت‌ها کیفیتی معمولی داشتند، البته اگر از دید امروزی به آن نگاه کنید. با این حال، ارتقا کیفیت بافت‌های بازی در نسخه ریمستر چشم‌گیر نبوده و کاری نمی‌کند که شما به محض اجرای بازی بگویید: «واو! عجب گرافیک خفنی پیدا کرده گاد او وار ۳». اما از حق نگذریم، بعضی از مراحل بازی که در محیط‌های خیلی باز و محیط‌های بسته‌ که انعکاس نور و تصویر در آن جریان داره، از افزایش کیفیت محسوسی برخوردار شده و مخاطب را وادار می‌کنه تا مقداری به دورو بر هم نگاهی بیاندازد و برای لحظاتی از خون‌ریزی دست نگه دارد.

چنگال هادس از سلاح‌هایی است که شما را شیفته‌ی خود می‌کند

ویژگی مشخص دیگر ریمستر خدای جنگ ۳، ارتقا نرخ فریم از ۳۰ به ۶۰ است که این مورد در هنگام مبارزات مقداری خودش را نشان می‌دهد. بله! مقداری! مجموعه GOW از زمان پلی‌استیشن 2 تا امروز همیشه از نرخ فریم خوب و ثابتی برخوردار بوده است. فرقی بین صحنه‌های شلوغ که با کلی دشمن درگیر هستید با صحنه‌ی کاخی مرمری که فقط کاراکتر شما در آن حضور دارد، وجود ندارد. در همه حال، نرخ فریم ثابت است و به هیچ وجه در اثر شلوغی یا عوامل دیگر افت نمی‌کند. این ویژگی در نسخه‌ی ریمستر هم به خوبی گنجانده شده و به مخاطب تجربه‌ی ناب یک بازی هک‌ اند اسلش سریع را القا می‌کند.

سینماتیک‌های حرفه‌ای و کارگردانی شده در کنار ضربات QTE به خاطر ارتقا کیفیت بازی، زیبا‌تر از قبل شده‌اند و با کمی دقت می‌توان این ارتقا را فهمید. ریمستر GOW 3 هیچ بخش اضافه‌ای جز اضافه شدن قابلیت Photo Mode نسبت به نسخه‌ی پلی‌استیشن 3 ندارد. حتی این قابلیت Photo Mode هم آنقدرها پر جزئیات و جذاب نیست. نمی‌خواهم بگویم که Photo Mode در GOW 3 افتضاح به تمام معنا است، اما اگر آن را در کنار بازی‌هایی مثل The Order: 1886، The Last of Us و مخصوصا DriveClub بگذاریم، متوجه می‌شیم که Photo Mode خدای جنگ ۳ مثل دوربین دیجیتالی قدیمی در مقابل دوربین‌های حرفه‌ای عکس برداری است. دوربین خود بازی همیشه ثابت است و بازی همیشه زاویه دید مخاطب را مشخص می‌کند. همین دلیل باعث شده تا در قابلیت Photo Mode هم نتوانیم دوربین را بچرخانیم و مجازیم فقط از زاویه‌ای که می‌بینیم بازی را بی‌حرکت کنیم و عکس بندازیم.

در بخش صداگذاری و موسیقی هیچ فرق خاصی بین نسخه‌ی اصلی و ریمستر احساس نکردم مگر اینکه به خاطر تکنولوژی‌های حال حاضر کنسول پلی‌استیشن 4، این صداها رساتر شده باشند که باز هم اصلا قابل تشخیص نیستند. اما خودمونیم، موسیقی حماسی خدای جنگ ۳ در هنگام مبارزات آنچنان آدرنالین خون را بالا می‌برد که فقط و فقط فکر کشتن دشمنان و سلاخی آن‌ها می‌افتید نه چیز دیگر!

God of War 3 Remastered، یک هک اند اسلش کامل برای کسانی است که به دنبال یک بازی در این سبک برای کنسول پلی‌استیشن 4 هستند و تا به حال دیدار آنچنانی با خدای جنگ در گذشته ‌نداشته‌اند. هواداران دو آتشه‌ی این بازی هم اگر نسخه‌ی ریمستر را تهیه نکنند، چیز خاصی را از دست نداده‌اند. اما اگر خیلی مایل به تجربه‌ی نسخه‌ی ریمستر هستید، به‌ شما پیشنهاد می‌کنم فعلا دست نگه‌ دارید تا قیمت بازی از چیزی که است پایین‌تر بیاید و حتی در صورت امکان، نیاز نیست باکس پلمپ و کاملا نو آن را تهیه ‌کنید. چون به عقیده‌ی من، یک ریمستر که هیچ چیز جدیدی جز ارتقا سطح کیفی نه چندان زیاد نداره، ارزش ۴۰ دلار خرج هم نخواهد داشت. دوست داشتیم سونی حداقل نسخه‌های قدیمی و حتی نسخه‌ی Ascention که پیش‌درآمدی بر مجموعه بود و از قابلیت چند نفره‌ی آنلاین بسیار خوبی هم برخوردار بود، به صورت کالکشن ریمستر می‌کرد. آن وقت این مجموعه بسیار با ارزش می‌شد و حرفی برای گفتن باقی نمی‌گذاشت.

دیدن ویدیو

چیزی نمیشه گفت واقعا در زمان خودش ک نه الانم بهترینه 

[New]

Good

[TheParsa]

درسته.

[Annoying]

در ۱۳۹۹/۲/۸ در 00:07، HamidRezaK گفته است:

۵ سال از پایان تریلوژی خدای جنگ می‌گذرد و بسیاری اعتقاد دارند نسخه‌ی سوم، بهترین بازی این سری است. همین یک دلیل کافی بود تا استودیو خوش‌نام سانتا مونیکا تجدید دیداری با این بازی انجام دهد و آن را با نهایت کیفیت بصری که ممکن است، به کنسول پلی‌استیشن 4 بیاورد. شاید شما هم از شنیدن نام «ریمستر» خسته شده باشید. نسل هشتم کنسول‌ها میزبان بازی‌های زیادی از نسل قبل بوده‌اند که به هر بهانه‌ای دوباره عرضه شده‌اند تا به مخاطبان جدید دوباره معرفی شوند و خب، پول بیشتری هم به جیب بزنند. اما همیشه در هر چیزی فرق‌هایی وجود دارد. خدای جنگ ۳ را شاید بتوان با ارفاق در دسته‌ی خوب‌های ریمستر قرار داد.

گذشت یک نسل همواره باعث می‌شود تا مخاطبان جدیدی که کنسول‌های قبلی را دنبال نکردند، وارد عرصه شوند و شاید بسیاری مایل باشند تا هر طور که شده به بازی‌های خاطره‌انگیز و پرافتخار قبلی دست پیدا کنند. نسخه ریمستر باعث می‌شود تا این تجربه، بهتر و با کیفیت‌تر از قبل در اختیار این دسته از مخاطبان قرار بگیرد. البته نباید آن دسته‌ از مخاطبانی را هم نادیده بگیریم که در کنسول‌های قبلی خود بارها و بارها این بازی‌ها را بازی کرده‌اند و دیدن نسخه‌ی ریمستری که کیفیت بالاتری نسبت به نسخه‌ اصلی دارد، آنها را راغب به خرید بازی کرده می‌کند. 

قصد نداریم در این مقاله بیشتر از این در مورد ماهیت بازی‌های ریمستر صحبت کنیم، اما باید این نکته را در نظر بگیریم که نبود بازی‌های ریمستر ضرری به جامعه گیمرها نمی‌رساند اما وجودشان بسیار مفید‌ است. یکی از این بازی‌هایی که می‌تواند این تعریف برایش مقبول باشد، ریمستر بازی خدای جنگ ۳ است.

پنج سال از تعریف مکانیزم‌های خدای جنگ ۳ می‌گذرد، اما هنوز حتی در نسخه‌ی ریمستر هم رنگ کهنگی به خود نگرفته است

خدای جنگ ۳ که ۵ سال پیش برای کنسول پلی‌استیشن 3 عرضه شد، از دقایق اول شروعش نشان داد که با یک بازی فوق حماسی و با ضرب‌آهنگ بسیار بالا طرف هستیم. کریتوس پس از اینکه توانست در نسخه‌ی دوم به تایتان‌ها کمک کند تا از بند آزاد شوند، با یاری آنها به سمت کوه آلیمپوس، جایی که خدایان یونانی در آن سکنا دارند یورش ببرد. قسمت دوم درست جایی تمام شد که کریتوس سوار بر گایا و به همراه دیگر تایتان‌ها در حال بالا رفتن از این کوه بلند هستند و جنگ عظیمی به راه افتاده است. خوش‌بختانه سانتا مونیکا قسمت سوم را درست از همان‌جا آغاز کرد تا بازیکن به محض اجرای بازی خود را در طوفانی سهمگین و اکشنی نفس‌گیر ببیند. سری بازی‌های خدای جنگ دارای چند مشخصه‌ی خیلی خاص هستند که باعث می‌شود این بازی یک سر و گردن از سایر بازی‌های اکشن و هک اند اسلش بالاتر باشد. صحنه‌های QTE یا دکمه زنی کارگردانی شده و به جا، ضربات ترکیبی جذاب که سنگینی، جسارت و شجاعت خاصی را به همراه دارند و هیچ‌وقت تکراری نمی‌شوند و از همه مهم‌تر، شخصیت و استایل کریتوس که حس خشم و قدرت را به بازیکن القا می‌کند و باعث می‌شود گیمر فکر کند که «خب، حالا من کنترل قوی‌ترین موجود دنیا را در اختیار دارم که حتی خدایان هم جلودارم نیستند»!

هیبت کریتوس دیدنی‌تر از قبل شده است

ریمستر خدای جنگ ۳ دقیقا همان روایت ۵ سال پیش را دنبال می‌کند. سالی که ما توانستیم ببینیم چگونه کریتوس با خود ویرانی و آخرالزمان را به همراه آورد و ترس در دل تک تک خدایان آلمپوس مخصوصا پدرش زئوس انداخت. هیچ چیز خاصی به بازی اضافه نشده و فقط شاهد افزایش کیفیت بافت‌های بازی، رزولوشن و اجرای بازی بر اساس نرخ ۶۰ فریم بر ثانیه هستیم. در واقع می‌توان اینگونه برداشت کرد که God of War 3 در نهایت قدرت کیفی خود به این شکلی است که ما داریم در نسخه‌ی ریمستر می‌بینیم و نسخه‌ای که در سال ۲۰۱۰ برای پلی‌استیشن 3 منتشر شد، بسته به قدرت پردازشی این کنسول نسل هفتمی محدود شده بود. 

چیزی که شاید آنقدرها به چشم مخاطبان قبلی خدای جنگ ۳ نیاید، تغییر رزولوشن و ارتقا تکسچرهای بازی است. GOW 3 در زمان خودش یکی از بهترین گرافیک‌ها را در اختیار داشت و گوی رقابت را از بقیه ربوده بود. بازی اصلی روی رزولوشن 720 بود و با توجه به محدودیت سخت‌افزار پلی‌استیشن 3، مقداری از تکسچرها و بافت‌ها کیفیتی معمولی داشتند، البته اگر از دید امروزی به آن نگاه کنید. با این حال، ارتقا کیفیت بافت‌های بازی در نسخه ریمستر چشم‌گیر نبوده و کاری نمی‌کند که شما به محض اجرای بازی بگویید: «واو! عجب گرافیک خفنی پیدا کرده گاد او وار ۳». اما از حق نگذریم، بعضی از مراحل بازی که در محیط‌های خیلی باز و محیط‌های بسته‌ که انعکاس نور و تصویر در آن جریان داره، از افزایش کیفیت محسوسی برخوردار شده و مخاطب را وادار می‌کنه تا مقداری به دورو بر هم نگاهی بیاندازد و برای لحظاتی از خون‌ریزی دست نگه دارد.

چنگال هادس از سلاح‌هایی است که شما را شیفته‌ی خود می‌کند

ویژگی مشخص دیگر ریمستر خدای جنگ ۳، ارتقا نرخ فریم از ۳۰ به ۶۰ است که این مورد در هنگام مبارزات مقداری خودش را نشان می‌دهد. بله! مقداری! مجموعه GOW از زمان پلی‌استیشن 2 تا امروز همیشه از نرخ فریم خوب و ثابتی برخوردار بوده است. فرقی بین صحنه‌های شلوغ که با کلی دشمن درگیر هستید با صحنه‌ی کاخی مرمری که فقط کاراکتر شما در آن حضور دارد، وجود ندارد. در همه حال، نرخ فریم ثابت است و به هیچ وجه در اثر شلوغی یا عوامل دیگر افت نمی‌کند. این ویژگی در نسخه‌ی ریمستر هم به خوبی گنجانده شده و به مخاطب تجربه‌ی ناب یک بازی هک‌ اند اسلش سریع را القا می‌کند.

سینماتیک‌های حرفه‌ای و کارگردانی شده در کنار ضربات QTE به خاطر ارتقا کیفیت بازی، زیبا‌تر از قبل شده‌اند و با کمی دقت می‌توان این ارتقا را فهمید. ریمستر GOW 3 هیچ بخش اضافه‌ای جز اضافه شدن قابلیت Photo Mode نسبت به نسخه‌ی پلی‌استیشن 3 ندارد. حتی این قابلیت Photo Mode هم آنقدرها پر جزئیات و جذاب نیست. نمی‌خواهم بگویم که Photo Mode در GOW 3 افتضاح به تمام معنا است، اما اگر آن را در کنار بازی‌هایی مثل The Order: 1886، The Last of Us و مخصوصا DriveClub بگذاریم، متوجه می‌شیم که Photo Mode خدای جنگ ۳ مثل دوربین دیجیتالی قدیمی در مقابل دوربین‌های حرفه‌ای عکس برداری است. دوربین خود بازی همیشه ثابت است و بازی همیشه زاویه دید مخاطب را مشخص می‌کند. همین دلیل باعث شده تا در قابلیت Photo Mode هم نتوانیم دوربین را بچرخانیم و مجازیم فقط از زاویه‌ای که می‌بینیم بازی را بی‌حرکت کنیم و عکس بندازیم.

در بخش صداگذاری و موسیقی هیچ فرق خاصی بین نسخه‌ی اصلی و ریمستر احساس نکردم مگر اینکه به خاطر تکنولوژی‌های حال حاضر کنسول پلی‌استیشن 4، این صداها رساتر شده باشند که باز هم اصلا قابل تشخیص نیستند. اما خودمونیم، موسیقی حماسی خدای جنگ ۳ در هنگام مبارزات آنچنان آدرنالین خون را بالا می‌برد که فقط و فقط فکر کشتن دشمنان و سلاخی آن‌ها می‌افتید نه چیز دیگر!

God of War 3 Remastered، یک هک اند اسلش کامل برای کسانی است که به دنبال یک بازی در این سبک برای کنسول پلی‌استیشن 4 هستند و تا به حال دیدار آنچنانی با خدای جنگ در گذشته ‌نداشته‌اند. هواداران دو آتشه‌ی این بازی هم اگر نسخه‌ی ریمستر را تهیه نکنند، چیز خاصی را از دست نداده‌اند. اما اگر خیلی مایل به تجربه‌ی نسخه‌ی ریمستر هستید، به‌ شما پیشنهاد می‌کنم فعلا دست نگه‌ دارید تا قیمت بازی از چیزی که است پایین‌تر بیاید و حتی در صورت امکان، نیاز نیست باکس پلمپ و کاملا نو آن را تهیه ‌کنید. چون به عقیده‌ی من، یک ریمستر که هیچ چیز جدیدی جز ارتقا سطح کیفی نه چندان زیاد نداره، ارزش ۴۰ دلار خرج هم نخواهد داشت. دوست داشتیم سونی حداقل نسخه‌های قدیمی و حتی نسخه‌ی Ascention که پیش‌درآمدی بر مجموعه بود و از قابلیت چند نفره‌ی آنلاین بسیار خوبی هم برخوردار بود، به صورت کالکشن ریمستر می‌کرد. آن وقت این مجموعه بسیار با ارزش می‌شد و حرفی برای گفتن باقی نمی‌گذاشت.

دیدن ویدیو

Good