Eblis

بای   

دلتنگِ زندگیم دلتنگِ رنگِ خواب

فقط پُرم از عقده و شک پر از خشمِ ناب

چشمامو میبندم دندونام رو هم

صدای زنجیره تانک میده رو پیکِ خنده هام

دارم عقلمو میدم به باد و نمیگیرم

هیچ به دادم نرسیدن

فردامو نمیبینم

بدونِ پرسیدنِ چیزی شکنجه میدن

انگار آدما اَ درده زیاد نمیمیرن

بلکه میشن زخما هرچی بشی زخم

میشی سخت مثلِ صخره‌ای که اَ موج میخوره مشت

تمومِ زندگیت تووی پلک میبینی رفت

مردنو یادت میره به خودت میکنی پشت

همیشه حقمو با داد گرفتم

الا وقتی که خفه موندم و یاد گرفتم

حالا که حرف دارم اگه این در قفل نبود

میدیدی جای زندگی زندان گرفتم