iHadis

بر اساس روانشناسی یکی از پارادوکس های جالب بهبودی اینه که وقتی بهتر میشیم معمولا حس ناراحتی به ما دست میده چون کم کم متوجه میشیم چقدر از زندگی عقب موندیم.چقدر بعضی ادم ها مارو ناامید کردن و ما در واقع شایسته چی بودیم.بهبودی شامل سوگواری سالمه و راهی برای فرار ازین موضوع نیست بعضی وقت ها توی زندگی باید رنج بکشیم،نه به خاطر اینکه بد بودیم به خاطر اینکه هنوز متوجه نشدیم کی و کجا باید مرز های خوبی و مهربونیمون رو مشخص کنیم. گاهی اوقات تنها راه بیان احساسات، اشک ها هستن وقتی کلمات نمیتونن بگن چقدر قلبت شکسته اما زیبایی بهبودی همینه دراون فضای آسیب پذیر که احساسات شکل میگیرن و آزاد میشن توی همون رنج خاموشه که شروع میکنی قدرت خودت رو بدست بیاری.میفهمی که درد نشونه ضعف نیست بلکه راهی برای رشد و پیشرفته کم کم متوجه میشی درد دشمن تو نیست بلکه راهنمایی که بهت نشون میده کجا‌باید مرز بزاری و کجا بگی کافیه اشک ها هر چی که به کارت نمیاد رو شسته وجاش رو برای چیز های قوی تر و بهتر باز میکنه!وقتی در حال بهبودی هستی متوجه میشی هر رنجی مجازات نیست بلکه فقط یه درسه! یه درس سخت ؛اما ضروری.

همه ی این حرفا برای این بود که بگم 

امیدوارم فراموش نشم...