Pahlavi

سرزمینی که در رگ‌هایش خون تاریخ جاریست،  
و در نفس‌هایش بوی حماسه و غم پیچیده.  

ایران یعنی هزاران سال ایستادن در میان طوفان‌ها،  
و هنوز پابرجا ماندن...  
مثل کوهی که هر بار تیشه‌اش می‌زنند،  
بلندتر می‌شود.  

ایران یعنی آفتاب سوزان کویر،  
و برفِ آرامِ قله‌های سرکش.  
یعنی شعر حافظ که در سینه‌ها می‌تپد،  
و صدای شجریان که در گوش زمان می‌پیچد.  

اما ایران،  
همین امروز هم زخمی ست که خون می‌چکاند،  
و عاشقی ست که هنوز،  
پشت پنجره‌ی انتظار نشسته.  

ما فرزندان این خاکیم،  
با دل‌های پر از مهر،  
و چشمانی که هنوز،  
به فردایی روشن می‌نگرند...  
**فردایی که می‌آید.**