PermenentLion

تولدمه...
تولد کسی که همیشه وسط شلوغ‌ترین جمع‌ها، تنهاترین بوده.
نه چون کسی نبود — چون خیلیا بودن، ولی واسه خودشون.
واسه منفعت، واسه دیده شدن، واسه فوروارد کردن مسئولیت… نه همراهی.

توی مجموعه‌ای که بهش دل دادم، کار کردم، ساختم…
اما تهش فهمیدم بعضیا فقط وقت بُرد اسمشونو می‌خوان، وقت باخت دنبال مقصر می‌گردن.

زیرآب زدن شد مهارت، حق‌خوری شد نُرم، و سکوت... تنها راهی که حرمت آدم حفظ شه.

ولی خب، هنوزم اینجام. چون من با پشت‌سر حرف زدن نمی‌افتم؛
منو باید جلوی کارم قضاوت کرد، نه پشت سرم.

تولدمه...
و برای خودم یه آرزو دارم:
امسال، همونقدر که خودم واسه بقیه بودم… یکی هم برای خودم باشه. نه بیشتر.